@17
Ik zal eerlijk zijn, ik ben nog lang niet aan al je linkjes toegekomen (doe ik zodadelijk), maar inmiddels heb ik wel het linkje van de Japanner gevolgd. Daar krijg ik echter precies het idee wat ik al zeg. Wat hij beschrijft zijn namelijk veelal de korte-termijn psychologische effecten.
Hoe stonden mensen er tegenover?
At the beginning of deflation, I could even sense the optimism, and many were actually enjoying it.
En is deflatie erg?
Deflation is a good thing, provided that one still has a stable income and a job.
En hoe dachten bedrijven erover?
As corporations went through the vicious deflationary cycle of falling prices, declining sales and, subsequently, plunging profits; they were forced to make lay-offs and pay cuts.
Many firms also outsourced to make full use of cheaper overseas labour, which in turn exacerbated unemployment.
Dat had een groei in het werkloosheidspercentage van 2% naar 5% tot gevolg (er zijn genoeg landen nu die nog nooit zo’n laag percentage als 5% hebben gehad, en nu met 25% zitten!)
Het probleem waar ik een beetje mee zit is of de psychologische problemen die hij schetst nu altijd en permanent zijn, of slechts tijdelijk.
In the case of deflation, other problems may spread through the system – consumers can stop spending, investment can grind to a halt and in turn unemployment will rise – spiralling almost out of control.
Veel van die problemen zijn sterk gerelateerd aan onzekerheden, die onzekerheden zijn er omdat er uitgegaan wordt van een andere toekomst en realiteit dan de realiteit die zich nu ontvouwt. Als je gewend bent aan inflatie is deflatie erg (als bedrijf/investeerder, of voor anderen wat minder erg). Als je gewend bent aan deflatie, is deflatie niet erg. Je toekomstbeeld en realiteit zijn in overeenstemming met de de huidige realiteit.
Mijn hypothese is dan ook dat er na een bepaald aantal jaren een paradigmaverschuiving optreedt, waarbij deflatie niet op een bepaalde manier wordt benaderd, die juist goed past bij een inflatieve wereld, maar juist op een nieuwe manier. Hij haalt zelf het voorbeeld aan van diabetes, waarop ik kan zeggen: met diabetes valt tegenwoordig goed te leven. Superkort gezegd: een put kan nog zo diep zijn, een bodem heeft-ie altijd. Iets uitgebreider: de vicieuze cyclus die Takeshita beschrijft wordt altijd in stand gehouden door positive feedback op het systeem. Een paradigmaverschuiving zou die positive feedback (kunnen) elimineren of om laten slaan naar negative feedback. Dan blijkt dat bedrijven nog een steady state bedrijf kunnen opereren in een deflatie, waardoor ze geen mensen hoeven te ontslaan. Die mensen gaan vervolgens ook niet meer hun geld oppotten ‘als appeltje voor de dorst’, enzovoorts.
Ik zie ook wel dat dr Seijiro Takeshita mijn vragen ook niet echt kan beantwoorden: hij beschrijft een situatie die nu nog (net) geen 20 jaar voortduurt.